این بیماری از طریق تماس با مدفوع ، خون، ترشحات تازه مجاری تنفسی پرندگان بیمار و محیط زیست آلوده ، انتقال می یابد.
الف) علایم در پرندگان شامل :
بیماری آنفلوآنزای فوق حاد پرندگان ، یک بیماری کشنده با انتشار سریع در پرندگان است که تحت شرایطی مناسب به انسان نیز منتقل می شود.
بی اشتهایی ، اشکال در تنفس با یک صدای خاص تنفسی ، اسهال سفید و سبز، افت شدید تولید تخم، تیرگی تاج به همراه خونریزی در ریش و ساق پا، پژمردگی شدید پرندگان ، آبریزش از چشم و بینی و افزایش شدید مرگ و میر پرندگان.
ب) علایم در انسان شامل :
تب ، سرفه ، گلودرد، درد عضلات ، احساس کسالت، عفونت چشم و ریه ها ، تنگی نفس، خلط خونی و اسهال.
مخازن بیماری
پرندگان مهاجر به ویژه اردک و غاز، جوجه ها ، بوقلمون ، قو ، چنگر، خوتکا و سایر پرندگان وحشی که می توانند این ویروس را به پرندگان خانگی منتقل کرده و سپس به انسان نیز انتقال دهند. این ویروس می تواند اسب ، فک و نهنگ را نیز آلوده سازد.
به محض مشاهدۀ موارد مشکوک باید سریعاً آن را به مراکز بهداشتی و دامپزشکی گزارش کرد.
خالهای ملانوسیتی اکتسابی
این خالها
بیشتر در دوران کودکی وجود دارند و در اکثر افراد فاز نسبتا گذرایی از رشد
اولیه یک خال مرکب هستند که در بزرگسالی به خال مرکب تبدیل می‌شوند. از
نظر بالینی نیز
به صورت یک ماکول پیگمانته (تغییر رنگ پوست در اثر ازدیاد ملانین یا
انبساط رگهای خونی) اندکی برجسته یا پهن هستند. که اندازه‌ای بین یک
میلیمتر تا یک سانتیمتر دارند. رنگ این خالها از قهوه‌ای روشن تا تیره
متغیر است، گرد یا بیضی و متقارن است و شایعترین محل آن در کف دست و پا
می‌باشد.
خال مرکب
به شکل یک پاپول بزرگ برجسته ، مدور یا بیضی و متقارن بوده، رنگ آن از
قهوه‌ای روشن تا تیره متغیر است. در دوران بلوغ ، اغلب خالهای مرکب درشت و
پررنگ‌تر بوده و موهای زبری از داخل آنها به خارج رشد می‌نماید. این ضایعات
می‌توانند در هر نقطه‌ای از سطوح جلدی – مخاطی ، ملتحمه و حنجره دیده شوند. شایعترین محل آنها در تنه بدنمی‌باشد.
خال داخل درمی
این نوع خالها به صورت پاپولهای گنبدی ، کروی و نرمی هستند که هیچگاه دچار
پیگمانتاسیون شدید نمی‌شوند و رنگ آنها قهوه‌ای کمرنگ بوده که به تدریج
تبدیل به قرمز گوشتی می‌شوند. گاهی نیز ممکن است چند عدد مو در داخل آنها
جوانه بزند. این خالها معمولا کم عروق هستند ولی گاهی پرعروق می‌شوند. این نوع خالها عمدتا در بالغین دیده می‌شوند.
خالهای ملانوسیتی مادرزادی
در بدو تولد ممکن
است بسیار کم رنگ باشند و به همین دلیل ممکن است به آنها توجه نشود.
خالهای ملانوسیتی مادرزادی کوچک و متوسط معمولا سرعت رشد کمتری نسبت به
سرعت رشد شیرخواران دارند
و با گذشت زمان کوچک می‌شوند. خالهای ملانوسیتی مادرزادی درشت معمولا
بلافاصله بعد از تولد دیده شده و والدین را نگران می‌کنند. شایعترین مناطق
درگیری عبارتند از: قسمت تحتانی پشت و رانها. این خالها ممکن است به
اندازه‌ای بزرگ شوند که قسمتی از اندام را فرا بگیرند. در مواردی موهای زبری بر روی آنها رشد می‌کند.
خال دیسپلاستیک
در حدود ۳ – ۲ درصد از بالغین جوان به این نوع از خالها مبتلا هستند. این
ضایعات معمولا از جنس خالهای مرکب هستند و مهمترین مشخصه پاتولوژیک آنها ،
وجود آتیپی ساختمانی و سلولی است. در انواع ارثی و خصوصا در افرادی که قبلا
حداقل یکبار دچار ملانومای بدخیم شده‌اند، وجود این خال به عنوان یک ریسک
فاکتور برای ابتلا به ملانوم بدخیم محسوب می‌شود. از نظر بالینی نیز معمولا
ضایعاتی هستند که قطری بیش از ۵ میلیمتر داشته و دارای حاشیه‌ای نامنظم و
درجاتی از التهاب و پیگمانتاسیون نامنظم می‌باشند.
بهترین روش برخورد با این خالها ، تهیه شرح حال و پیگیری و نظارت می‌باشد. به مجرد ایجاد هر گونه تغییری باید این خالها را برداشت.
خال هاله‌دار
خال ملانوستیکی است که توسط هاله‌ای از پوست دپیگمانته ولی نرمال ، احاطه
شده است. این نوع ، از خالهای شایع بوده مخصوصا در حوالی دوره بلوغ دیده
می‌شوند. شایعترین محل درگیری نیز پشت بدن می‌باشد.
خال آبی
به صورت یک پاپول آبی رنگ با سطح صاف و اندکی برجسته می‌باشد که معمولا
قطری کمتر از یک سانتیمتر دارد. شایعترین محل درگیری اندامها ، سر و صورت
است. این خال را به دو نوع شایع و سلولی تقسیم می‌کنند. رشد پیشرونده و
تبدیل این خال به ملانوم بدخیم نادر است.
روشهای برداشتن خال
برای برداشتن خال سه روش سوزاندن،لیزر و جراحی وجود دارد. در روش سوزاندن به وسیله اتصال جریان برق،خال سوزانده می‌شود.این روش بیشتر برای برداشتن خالهای ریز و سطحی کاربرد دارد.
در روش جراحی که پرکاربردترین روش برای برداشتن خال است خال از عمق پوست به همراه کمی از اطراف آن برای عود نکردن خال خارج می‌شود،این روش برای خالهای بزرگ و برجسته که عمق زیادی در پوست دارند مناسب است.
لیزر کردن مانند سوزاندن است اما از امواج لیزر
استفاده می‌شود و نباید بیماران تصور کنند به هیچ عنوان جای خال با لیزر
کردن باقی نمی‌ماند بنابراین فقط خالهای ریز و سطحی را می‌توان با لیزر
برداشت.